Voor mij strekt de Noordzee zich als een onmetelijke weidse vlakte uit. De golven, de fenomenale luchtenpartijen, de door de wind ontstane structuren in het zand; het is alsof de tijd hier geen vat heeft op de elementen en alles gewoonweg z’n gangetje gaat. Kort samengevat: een heel klein stukje Hof van Eden.
Maar schijn bedriegt. Voor mij kruipt een gewonde zeehond het strand op. Het diertje is duidelijk in paniek. Al snel ontfermen enkele mensen zich over kleine ‘Seabert’.
Even later rijdt er een politiejeep het strand op. Twee agenten stappen uit en vangen het uitgeputte diertje met een net. Hoe het uiteindelijk afloopt ontgaat mij want een moeder met haar dochter komen bij mij staan. We raken met elkaar in gesprek. Ze zijn hier om de verjaardag van Tom, hun geliefde man en trotse vader, te gedenken. Deze week zou hij 43 jaar oud zijn geworden ware het niet dat hij een paar maanden terug zomaar uit het leven is gestapt. Plotseling! Het was niet te bevatten. We zijn met zoveel vragen achtergebleven, zelfs geen afscheidsbrief. We zijn door een hel gegaan.
Ik schrik. Ik ben onlangs zelf net 43 geworden en ben vader van twee kinderen.
Op mijn vraag waarom ze me dit vertellen: Tom deed ook aan fotografie. Hij fotografeerde voornamelijk Urban. Ameland was hun ‘place to be’. Vandaar hun soort van bedevaart.
Goh, misschien zijn we elkaar vorige zomer in een onbewust moment wel eens tegengekomen. Wie weet hebben we naast elkaar gezeten op een terrasje.
Ik stel voor dat ik een foto van hun maak en naar hun opstuur als soort van herinnering.
Ik zie tranen.
Ik zucht en word stil.

Taede Smedes

Het is vandaag 18 augustus. Ik ben op weg naar Bakkeveen, op zoek naar weer nieuwe mooie plaatjes. Ik wil wat op de heide gaan struinen die momenteel weer prachtig in bloei staat. Ik heb foto’s van professionals gezien waar ik stiekem jaloers op ben, maar die me inspireren om ook zoiets uit te gaan proberen. Het meest leer ik door goed naar andere fotografen te kijken en er mijn voordeel mee te doen.
Ik parkeer mijn auto aan de bosrand en snuif de heerlijke ochtendgeuren van het bos op. Wow, dit is echt magnifiek. Volgens het woordenboek heeft magnifiek de volgende betekenissen: betoverend, fantastisch, geweldig, grandioos, lustrijk, prachtig, schitterend, verrukkelijk. En zo ervaar ik het ook. Al mijn zintuigen worden geprikkeld.
Door het schemerige bospad loop ik naar de open heide. Af en toe hoor ik een koekoek, verder is het stil.
Vanuit het oosten toont de lucht haar onbeschrijfelijk mooie zachte oranje gloed. Met hier en daar een vleugje mist weet ik diep van binnen; hier is iets moois in de maak.
Composities liggen hier voor het oprapen, ik moet mezelf dan ook beheersen om niet te gehaast te werk te gaan.
Ik sta midden op de paarse heide en proef de zoete geur van de natuur die aan het ontwaken is. Om me heen hoor ik het getjilp van sprinkhanen.
Dan gebeurt het, de zon klimt verder omhoog en zonnestralen breken door de takken van een boom waar ik recht op af loop. Het is adembenemend mooi. Alles lijkt te kloppen. Ik ben sprakeloos.

Taede Smedes

Tijdens mijn vakantie op Ameland ging ik vrijwel iedere ochtend naar de zee voor het zien en meemaken van de zonsopkomst. Dat betekende echter wel dat ik om half vijf moest opstaan. Menigeen verklaarde me voor gek. Terwijl de hele camping in diepe rust was, haastte ik mij naar het strand. Meestal ging ik naar Ballum. Er is daar een zandplaat die voortdurend in beweging is. De situatie is er iedere keer net weer even iets anders dan de keer ervoor, zodat het er niet snel verveeld.
Ik heb geluk. Het is laag water, ik wil proberen tot  aan de kustlijn te komen.
Het is er stil, rustig, vredig, het heeft bijna iets mysterieus. Ik kijk om me heen en aanschouw de natuur in al haar puurheid. Ik hoor het bruisen van de zee, ik ruik en proef het zout als ik door de branding loopt.
Het is hier adembenemend mooi. Alleen al die prachtige kleuren die ontstaan in de lucht, het is om stil van te worden.
Door de grillige zandvormen die door eb en vloed zijn ontstaan lijkt het net een maanlandschap waar ik me begeef.
De talloze geultjes waar ik overheen moet zien te springen om bij de zee te komen zijn soms net iets te breed waardoor ik tot mijn knieën door het zilte water heen moet. Ik kan mij ergere dingen voorstellen. Alles voor die ene mooie foto.
Ik kom niemand tegen. Ik ben even helemaal alleen op de wereld. En het is net alsof de tijd even stilstaat.

Taede Smedes

Het is half zes, het alarm op mijn telefoon gaat. Zachtjes sluip ik uit bed, ik schiet in mijn kleren en werk snel een kop koffie naar binnen. Nog geen vijf minuten later rijdt ik weg, op weg naar de locatie die ik in gedachte heb.
Er is mist voorspeld, dus dat is alvast een goed vooruitzicht.
Ik ga meestal ’s ochtends op pad om foto’s te maken. Het is gewoon iedere keer weer opnieuw een beleving om de natuur te zien ontwaken.
Onderweg zie ik inderdaad de voorspelde mist als flarden over het veld heen liggen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Mist heeft altijd iets magisch.
Eenmaal op de locatie blijkt daar van mist geen sprake te zijn.
Ik twijfel. Hier blijven en hopen op wat misschien nog zou kunnen gaan komen, of terug gaan, naar daar waar wel mist is.
Het wordt terug!
Ik rijd wat kris kras over weggetjes tussen landerijen door. De zon is al aan het opkomen. De lucht kleurt prachtig mooi oranje.
Ineens zie ik het. Ik rem, zet mijn auto stil, midden op de weg, doe de alarmlichten aan en stap uit. Ik pruts gauw de camera op het statief, het filter er voor en I’m ready to shoot!
Het gaat mij om de beleving die ik bij een foto heb. Stress bestaat op zo’n moment niet.
Alleen puur genieten!

Taede Smedes