Kissy

Een goede vriendin vroeg mij of ik foto’s zou willen maken van haar allerliefste trouwe viervoeter, Kissy; een chocolade bruine labrador van ruim veertien jaar oud. Het ging de laatste tijd niet heel goed meer met Kissy. Ze was erg ziek. De horizon van haar leven, leek iedere dag een klein stukje dichterbij te komen. Langzaam maar zeker zou haar kaarsje gaan doven en zouden er alleen nog maar lieve en dierbare herinneringen voor in de plaats terugkomen. Maar zover was het nu gelukkig nog niet. Natuurlijk wilde ik de foto’s graag maken. Daar hoefde ik niet over na te denken. We spraken af. Ik ontmoette Kissy. Ze was al behoorlijk grijs aan het worden. Ook was ze doof en had ze staar aan allebei haar ogen. Om op haar pootjes te blijven staan bleek een hele opgave te zijn en koste haar dan ook enorm veel moeite en inspanning. Veel tijd om foto’s te maken was er dan ook niet voor mij. Toch had ik een bepaalde foto in gedachten die ik heel graag wilde gaan maken. Ik wou juist datgene in beeld proberen te brengen wat voor mij alles in die ene foto vertelde: emotie, ontroering, vertedering, liefde, vriendschap, afscheid, verdriet en herinnering. Maar of dat ook ging lukken was maar de vraag. Het was nogal een druilerige dag en het had ook nog eens geregend. Ik ging languit op een regenjas in het natte gras liggen en we begonnen met de shoot. Kissy deed echt supergoed haar best, maar na een kwartiertje hield ze het toch voor gezien. Ze wou terug naar haar mand. Ze wilde gaan rusten en gaan slapen, gaan dromen van haar lieve baasje. Toen ik de uitgewerkte foto’s langs kwam brengen en de reactie in de ogen van mijn vriendin zag, wist ik dat het goed was.    

Goodbye dear Kissy, love you forever!