Blog

MAGISCH

Soms zit alles mee en hoef ik niet zo heel veel moeite te doen om een mooie foto te maken. Echter, één ding zal ik wel moeten doen. En dat is: vroeg opstaan. De plek die ik in gedachten heb is een landweggetje dat tussen de weilanden loopt. Soms grazen er schapen of staat er een schapentrailer ergens in een weiland. Dat zijn mooie elementen die ik in mijn foto’s kan gebruiken. Eenmaal op locatie merk ik aan alles dat het een mooie ochtend gaat worden. De temperatuur is vannacht flink gedaald en overdag belooft het flink warm te worden. Hier en daar hangt wat dunne nevel boven de slootjes. Het is windstil. Alles ruikt heerlijk vers. De natuur is wakker aan het worden. Ik blijf dat het meest fascinerende moment van de dag vinden; het aanbreken van de dag in al zijn schoonheid. Voor mij springen een paar reeën over een slootje. Een prachtig gezicht. Naarmate de tijd verstrijkt ontstaat er steeds meer mist. Zoveel zelfs dat ik amper tien meter zicht heb. Omdat het laaghangende mist is, zie ik boven de mist de lucht wel prachtig oranje kleuren. Ik klim over een hek en probeer de rietkraag met rietsigaren langs de sloot als voorgrond te gebruiken voor mijn compositie. Ineens hoor ik een loeiende koe ergens achter me. Vanuit de mist komt een groepje van zo’n tien koeien aanlopen. Ook nog eens precies in het weiland wat ik aan het fotograferen ben. Het nadeel van koeien is dat ze zich helaas niet laten regisseren. Doorgaans zijn het uiterst nieuwsgierige dieren. Deze keer niet, helaas. Eentje vind het wel wat zielig voor mij en blijft iets langer voor mijn camera staan. Ik schiet op goed geluk wat foto’s in de hoop dat er toch iets bruikbaars tussen zit. Een paar weken later behaal ik met deze foto een tweede plek in een fotowedstrijd.

Taede Smedes

Kissy

Een goede vriendin vroeg mij of ik foto’s zou willen maken van haar allerliefste trouwe viervoeter, Kissy; een chocolade bruine labrador van ruim veertien jaar oud. Het ging de laatste tijd niet heel goed meer met Kissy. Ze was erg ziek. De horizon van haar leven, leek iedere dag een klein stukje dichterbij te komen. Langzaam maar zeker zou haar kaarsje gaan doven en zouden er alleen nog maar lieve en dierbare herinneringen voor in de plaats terugkomen. Maar zover was het nu gelukkig nog niet. Natuurlijk wilde ik de foto’s graag maken. Daar hoefde ik niet over na te denken. We spraken af. Ik ontmoette Kissy. Ze was al behoorlijk grijs aan het worden. Ook was ze doof en had ze staar aan allebei haar ogen. Om op haar pootjes te blijven staan bleek een hele opgave te zijn en koste haar dan ook enorm veel moeite en inspanning. Veel tijd om foto’s te maken was er dan ook niet voor mij. Toch had ik een bepaalde foto in gedachten die ik heel graag wilde gaan maken. Ik wou juist datgene in beeld proberen te brengen wat voor mij alles in die ene foto vertelde: emotie, ontroering, vertedering, liefde, vriendschap, afscheid, verdriet en herinnering. Maar of dat ook ging lukken was maar de vraag. Het was nogal een druilerige dag en het had ook nog eens geregend. Ik ging languit op een regenjas in het natte gras liggen en we begonnen met de shoot. Kissy deed echt supergoed haar best, maar na een kwartiertje hield ze het toch voor gezien. Ze wou terug naar haar mand. Ze wilde gaan rusten en gaan slapen, gaan dromen van haar lieve baasje. Toen ik de uitgewerkte foto’s langs kwam brengen en de reactie in de ogen van mijn vriendin zag, wist ik dat het goed was.    

Goodbye dear Kissy, love you forever!

Het is lente en de dagen lengen weer. Dat betekent echter wel dat je steeds vroeger moet opstaan om de dag te zien ontwaken. Gelukkig ben ik een ochtend mens en vind ik het heerlijk om de dag in alle rust ergens midden in de natuur te verwelkomen. Drie dagen lang op rij is er kans op mist. Drie dagen misschien een heel klein feestje dus voor mij als landschapsfotograaf. Ik ben een enorme liefhebber van mistige ochtenden, en daarvoor sta ik graag vroeg op. En dat terwijl het aantal mistdagen juist schijnt af te nemen, als gevolg van luchtvervuiling, las ik onlangs in een artikel. Mist is er de eerste twee dagen zeker. Prachtige flarden mist sieren het landschap tot sprookjesachtige taferelen. Ergens bij een slootje sta ik vol verwondering te kijken naar wat er zich pal voor mijn ogen afspeelt. Het is windstil en ik hoor de eendjes en de kikkers kwaken terwijl de koeien ergens vanuit het niets lijken staan te loeien. Soms vergeet ik gewoon om de ontspanknop van mijn camera in te drukken, zo word ik afgeleid door de schoonheid van de natuur. De derde dag is compleet anders. Er is bijna helemaal geen mist. Ik baal. Maar is het wel terecht dat ik baal? De afgelopen dagen ben ik toch zeker al meer dan genoeg verwend met prachtige ochtenden? Ik rijd langs de plekken waar doorgaans snel mist is, maar het is te weinig… er zit niets anders op dan onverrichte zaken huiswaarts te keren. Ik merk dat er een dosis frustratie op komt zetten. Het tekort aan slaap heeft duidelijk zijn effect op mijn humeur (ik ken mezelf onderhand goed genoeg). Maar dan… ineens… pal voor mijn ogen… Koeien verlaten de stal en lopen een weiland in. En juist daar hangt mist. En juist daar ben ik. Inmiddels is de zon aan het opkomen en zorgt voor een mooi strijklicht vanaf de zijkant. Er is een sloot, er staan veldbloemen. Alles komt samen op de juiste plek.
Geluk?

Taede Smedes

Af en toe ontbrak het mij wel eens aan tijd, om er een heel eind op uit te trekken, voor het maken van een bepaalde foto. Maar toch was er telkens weer die drive om op pad te gaan. Dan zat er niks anders op dan dichtbij huis mijn geluk te beproeven. Al gauw ontdekte ik een klein stukje natuur waarbij ik, vooral onder mistige omstandigheden, mijn hart kon ophalen. Hemelsbreed was het amper een kilometer van mijn huis gelegen.
Van tijd tot tijd bezocht ik deze plek en raakte steeds meer gefascineerd en geïnspireerd door de natuur, zo dichtbij huis.
Slenterend langs slootjes en door weilanden leverde dat steeds meer beeldmateriaal op.
Omdat ik wel eens de vraag kreeg of ik ook kalenders maakte, leek het mij een leuk idee om juist met deze foto’s iets te gaan doen.
Een persoonlijke favoriet is toch wel de maand juli. De kerktoren van Garijp boven de mist. Deze stond al een tijdje op mijn verlanglijst, maar als er dan al mist was, was het net niet mooi genoeg of had ik mijn telelens niet bij me.
Ik koester vooral fijne herinneringen (van onschatbare waarde) aan het maken van al deze foto’s.
‘Op een ochtend stond ik oog in oog met een jager. Hij schrok meer van mij dan ik van hem.’
‘Mijn kleren zaten eens onder de mest. Ik heb ze thuis in de container gegooid.’
‘Bij het oversteken van een sloot met net niet genoeg ijs, leverde me dat een nat pak op.’
‘Een ietwat saaie ochtend aan het wad, leverde op de terugweg toch nog een fraaie foto op.‘
Het was het allemaal meer dan dubbel waard.

Taede Smedes

Stel, je hebt een plan. Een prachtige locatie. Tijdens eb op een monumentaal stukje werelderfgoed. De hele week zie je daar al hals rijkend naar uit. Mits het weer goed is, natuurlijk. Je checkt voortdurend de weersverwachting. De weergoden lijken goed gezind. Je raakt meer en meer enthousiast.
Je zet je fotospullen klaar. Je probeert te slapen. Maar dat lukt niet echt. Het is 03:45. De wekker gaat. Het is nog donker. Je zet koffie. Ontbijten doe je in de auto.
Het is 04.30 uur. Je klimt over de zeedijk. Je bent helemaal alleen, je ziet dit: het wad zoals je het nooit weer zult zien. Je loopt door het zuigende slik het wad op. Vol verwondering kijk je om je heen, zo mooi, zo’n schoonheid, de kleuren, de structuren. Je zet je camera neer en je wacht. Je voelt de adrenaline.
Het is windstil. Je ruikt het zilte wad. Je hoort de vogels. Je ziet de vuurtoren van Schiermonnikoog. Je gedachten dwalen weg…
Wolken trekken langzaam voorbij. De rust is intens. De tijd tikt door. Veel te snel eigenlijk.
Het moment breekt aan. De zon komt op. De dag ontwaakt en jij bent daar getuige van. Je drukt op de afstandsbediening en maakt je foto´s. Je weet dat je echt iets moois hebt vastgelegd.
Thuis laat je het aan je zoontje (7) zien, hij kijkt er een poosje naar, en zegt dan, pappa, wat maak je toch mooie foto’s!
De foto wordt groot afgedrukt en gaat onze woonkamer een beetje opluisteren, zodat ik mij iedere dag, in alle rust, nog eventjes kan wanen in een wereld, die mij buitengewoon dierbaar is.

Taede Smedes

Ik rijdt terug van een ochtend fotograferen op de prachtige, in bloei staande, met mist bedekte, heide in Bakkeveen. Ik heb weer een aantal mooie momenten weten vast te leggen waar ik erg blij van word. In de auto zit ik nog stilletjes na te genieten, want zo gaat dat toch? als je ergens van onder de indruk bent? Sommige ochtenden zouden eeuwig mogen duren. Soms fantaseer ik weleens dat de klok eventjes stil kon blijven staan. Dat ene moment net wat langer mogen koesteren. Nog even geen afscheid ervan kunnen of willen nemen. Voor mij was dit absoluut zo’n moment.
Nog vijf minuten en ik ben thuis. Ik ben erg benieuwd naar de foto’s. Er zit vast en zeker iets goeds tussen. Ik mijmer, ik fantaseer, ik…
Ineens zie ik iets bijzonders voor mijn ogen verschijnen. Alsof het magische doek deze ochtend nog één keer speciaal voor mij open wordt getrokken. Snel zet ik de auto langs de kant en stap uit. Onhandig pruts ik mijn filter voor de lens waarna ik zonder statief, op goed geluk, een paar foto’s maak. Wauw, wat een uitzicht!
Thuisgekomen blijken juist deze laatste foto’s bijzonder goed gelukt. Blij! want uiteindelijk wordt deze foto als groot formaat (6 x 3 meter) op fotobehang afgedrukt en mag het de wand sieren van één van de negen rouwkamers van het prachtige ‘Yardenhuis van Goutum’.
(één van de foto’s die ik op de heide in Bakkeveen heb gemaakt is komen te hangen in ‘Yardenhuis van Heerenveen’)
Dat mijn werk wordt gewaardeerd en ergens mag komen te hangen is zeker iets waar ik trots op ben.
Deze specifieke foto komt te hangen in kamer ‘Veldzicht‘ waar mensen op intieme wijze afscheid kunnen nemen van iemand die hen is ontvallen. De kamer is zo ingericht dat het de sfeer uitademt alsof je midden in de natuur tussen de landerijen staat. En hoe bijzonder is het… dat je afscheid mag nemen van iemand die je intens dierbaar was… in een omgeving… die aan de éne kant… rust uitstraalt… maar tegelijk je weet te ontroeren.

Taede Smedes

Iedere foto herbergt zijn eigen verhaal. Dat geldt zeker voor deze foto. Als titel heb ik hem ‘Award Winning Picture gegeven.’ Een titel die zijn naam zeker eer aan doet. Maar daarover straks meer.
Mijn mooiste foto? Die moet ik nog maken! Althans, zo heb ik dat op mijn website vermeld. Of dat lukt, is iedere keer weer opnieuw een uitdaging. In principe is iedere foto op zich al uniek, maar over smaak valt nou eenmaal niet te twisten.
Toen ik deze bewuste ochtend om half vijf over de zeedijk bij Paesens Moddergat klom (je moet inderdaad een heel klein beetje gek zijn) had ik meteen in de gaten dat dit wel eens iets heel bijzonders zou kunnen gaan worden. Eb, en een fraaie lucht in de maak. Goed, je moet nooit te vroeg juichen, maar zeer zeker ook nooit te snel opgeven. In een splitsecond kan een luchtpartij heel even transformeren tot iets fenomenaals.
Hier ontstond een schilderij pal voor mijn ogen. Magisch gewoon.
Eigenlijk zou ik wel als een blind paard heen en weer willen gaan rennen omdat er zoveel composities mogelijk zijn. Maar dat werkt juist averechts. Ik had van tevoren dit beeld voor ogen en heb net zolang gewacht tot voor mij alles klopte. Van dit soort momenten gaat mijn hart toch echt wel iets sneller kloppen.
Nadat ik mijn foto’s had gemaakt ben ik even gaan zitten, even mijn gedachten de vrije loop laten gaan.
Ik heb mijn thermosfles gepakt en een kop koffie gedronken en genoten van de rust op het wad. De beleving daar is met geen pen te beschrijven. De geur, de vogels, het uitzicht, maar misschien wel het meest: het alleen zijn, het bezorgde mij, zoals zo vaak, een kippenvel moment. In de verte zag ik Ameland liggen. De plek waar ik een paar weken later mijn vakantie zou gaan doorbrengen en met vijfhonderd foto’s terug zou komen.
Driekwart jaar later viel deze foto in de prijzen. De derde prijs in een fotowedstrijd, afgedrukt in het splinternieuwe Afsluitdijk Wadden Center waar jaarlijks duizenden bezoekers komen. Een heleboel eer dus, voor mijn ‘Award Winning Picture’.

Dag Taede,
Ik wil je van harte feliciteren, je bent 3^e geworden in de fotowedstrijd! Je foto komt dus te hangen in het Afsluitdijk Wadden Center.

Ik baan mij een weg door het hoge riet. Een pad is er hier niet. Wel een bataljon steekvliegen en een hoop ongedierte, in een drassig, onbegaanbaar stuk veengrond. Een waadpak zou hier uitkomst bieden, maar helaas heb ik die niet, dus dan maar natte voeten, misschien wel als straf! omdat ik hier officieel niet mag komen. Maar volgens mij gebeuren er wel ergere dingen in de wereld waar je je druk om kan en zou moeten maken.
Het is een heerlijke zwoele zomeravond in het begin van juni. Er staat een zacht briesje. Ik ben hier overigens al voor de derde keer binnen een tijdsbestek van twee maanden. Driemaal is scheepsrecht is ditmaal mijn motto.
Voor een specifieke opdracht bij dit meertje plaats ik mijn statief tussen het riet aan de waterkant. Vlak naast mij springt een ree weg en talloze vogeltjes en libellen houden mij gezelschap op deze haast perfecte zomeravond. Het is ruim een uur voordat de zon ondergaat wanneer ik gezelschap krijg. Familie zwaan heeft mij ogenschijnlijk in het vizier gekregen. Net als de twee voorafgaande keren komen ze mijn richting op zwemmen. Eentje, ik vermoed het mannetje, blaast voortdurend en slaat zijn vleugels op. Ik ben geen Ruben Smit, maar ik vermoed dat ik ongevraagd hun territorium ben binnengedrongen. Na een half uurtje houden ze het voor gezien en keren ze terug naar hun nest. Terwijl de zon langzaam ondergaat, drijven wolkjes over en maak ik gebruik van een langere sluitertijd, welke als het ware de beweging van het riet en de wolken laat zien.
Van de drie bezoekjes aan dit meertje leverde de laatste het uiteindelijke resultaat op.
Een prachtig kleurenpalet van een adembenemend mooi stukje natuur. Wederom een avond om nooit weer te vergeten!

Taede Smedes

Ik lig plat op mijn buik in mijn regenpak tussen de bladeren in het bos. De geur van modder en verrotte bladeren is als honing voor mijn ziel. Heerlijk!
Ik heb geen kantelbaar scherm, dus er zit niet veel anders op dan op deze manier, languit op de grond te gaan liggen.
Het is volop herfst, genieten geblazen dus. Vandaag ben ik op paddenstoelenjacht. Ik heb een rugzak met eten en drinken mee, want vervelen zal ik mij de komende uren in geen geval.
Ik heb mijn 85mm macrolens op mijn camera geschroefd waarmee je fascinerende miniatuurlandschapjes kunt creëren. Jammer dat ze niet het hele jaar door te vinden zijn. Ach, ieder seizoen heeft zo zijn charmes. Het leuke aan deze vorm van fotografie is dat je onder alle weersomstandigheden mooie beelden kunt maken, dit in tegenstelling tot de landschappen waar ik mij de rest van het jaar grotendeels mee bezig houdt, waarbij de weersomstandigheden uiteindelijk de foto moeten maken naar dat wat je zelf in gedachten had.
Om het desbetreffende paddenstoeltje leuk op de foto te krijgen heb ik mijn camera een beetje ingegraven. Hier en daar haal ik dan nog een blaadje weg of voeg ik er juist eentje aan toe om een achtergrond te creëren waarvan ik denk dat die de juiste sfeer bij het paddenstoeltje uitademt.
Voorbijgangers die mij wel eens zien liggen hebben de neiging om nogal eens te schrikken. Ook als ik terugloop naar de auto trek ik de nodige aandacht omdat ik dan vaak onder de modder zit. Onlangs dacht een klein jongetje, dat met zijn vader en moeder langsliep, dat er een ‘dood lijk‘ lag. Maar toen dat zogenaamde dode lijk riep dat dat wel meeviel, kwam hij kijken wat ik dan wel niet allemaal uitspookte. Hij bekeek mij van top tot teen en vond het fascinerend!

Taede Smedes

Zondagochtend, vijf uur. Het is min of meer mijn bedoeling om eens uit te gaan slapen. Maar het bloed kruipt nou eenmaal….
Eenmaal wakker pak ik mijn telefoon en check de weer app. Ideale omstandigheden voor mist. Opstaan dus. In de drie jaar dat ik nu fotografeer, ben ik een fervent liefhebber geworden van mist, en dan met name grondmist. Het heeft iets mysterieus en bovendien heeft het een enorme meerwaarde voor een foto.
Snel werk ik een kom yoghurt met muesli naar binnen, gris mijn tas met fotopullen uit de hoek, doe mijn laarzen aan en op pad maar.
Ik zorg er altijd voor dat mijn fototas op dezelfde plek klaar staat met genoeg geheugen kaartjes, volle batterijen en alle filters erin. Het zal me niet nog eens gebeuren dat ik ergens in het veld sta en er geen memory kaartje in mijn camera zit of mijn filters thuis heb laten liggen.
Bij de ingang van het park ‘De Alde Feanen’ zie ik de mist als een fluwelen deken over de eeuwenoude veengrond liggen.
De locatie die ik in gedachten heb, is een plek waar ik officieel niet mag komen. ‘Verboden toegang’ staat er op het bordje. Honderd meter verderop staat een hek naast een sloot vanwaar achter straks de zon op zal komen.
Het is bladstil. Ik adem de frisse ochtendlucht in. Mijn kleren worden langzaam natter van de nevel.
Terwijl ik sta te genieten van al het moois om me heen, moet ik denken aan de slogan welke ik op mijn website gebruik: ‘On Earth There Is No Heaven, But There Are Pieces Of It’ En dit is zeker een piepklein stukje er van. Voor een moment even geen aandacht voor geweld, honger, en al het verdriet in deze wereld.
Maar, eventjes, heel eventjes, is de wereld omgetoverd in een adembenemend buitengewoon mooi sprookje.

Taede Smedes