Het is lente en de dagen lengen weer. Dat betekent echter wel dat je steeds vroeger moet opstaan om de dag te zien ontwaken. Gelukkig ben ik een ochtend mens en vind ik het heerlijk om de dag in alle rust ergens midden in de natuur te verwelkomen. Drie dagen lang op rij is er kans op mist. Drie dagen misschien een heel klein feestje dus voor mij als landschapsfotograaf. Ik ben een enorme liefhebber van mistige ochtenden, en daarvoor sta ik graag vroeg op. En dat terwijl het aantal mistdagen juist schijnt af te nemen, als gevolg van luchtvervuiling, las ik onlangs in een artikel. Mist is er de eerste twee dagen zeker. Prachtige flarden mist sieren het landschap tot sprookjesachtige taferelen. Ergens bij een slootje sta ik vol verwondering te kijken naar wat er zich pal voor mijn ogen afspeelt. Het is windstil en ik hoor de eendjes en de kikkers kwaken terwijl de koeien ergens vanuit het niets lijken staan te loeien. Soms vergeet ik gewoon om de ontspanknop van mijn camera in te drukken, zo word ik afgeleid door de schoonheid van de natuur. De derde dag is compleet anders. Er is bijna helemaal geen mist. Ik baal. Maar is het wel terecht dat ik baal? De afgelopen dagen ben ik toch zeker al meer dan genoeg verwend met prachtige ochtenden? Ik rijd langs de plekken waar doorgaans snel mist is, maar het is te weinig… er zit niets anders op dan onverrichte zaken huiswaarts te keren. Ik merk dat er een dosis frustratie op komt zetten. Het tekort aan slaap heeft duidelijk zijn effect op mijn humeur (ik ken mezelf onderhand goed genoeg). Maar dan… ineens… pal voor mijn ogen… Koeien verlaten de stal en lopen een weiland in. En juist daar hangt mist. En juist daar ben ik. Inmiddels is de zon aan het opkomen en zorgt voor een mooi strijklicht vanaf de zijkant. Er is een sloot, er staan veldbloemen. Alles komt samen op de juiste plek.
Geluk?

Taede Smedes

Af en toe ontbrak het mij wel eens aan tijd, om er een heel eind op uit te trekken, voor het maken van een bepaalde foto. Maar toch was er telkens weer die drive om op pad te gaan. Dan zat er niks anders op dan dichtbij huis mijn geluk te beproeven. Al gauw ontdekte ik een klein stukje natuur waarbij ik, vooral onder mistige omstandigheden, mijn hart kon ophalen. Hemelsbreed was het amper een kilometer van mijn huis gelegen.
Van tijd tot tijd bezocht ik deze plek en raakte steeds meer gefascineerd en geïnspireerd door de natuur, zo dichtbij huis.
Slenterend langs slootjes en door weilanden leverde dat steeds meer beeldmateriaal op.
Omdat ik wel eens de vraag kreeg of ik ook kalenders maakte, leek het mij een leuk idee om juist met deze foto’s iets te gaan doen.
Een persoonlijke favoriet is toch wel de maand juli. De kerktoren van Garijp boven de mist. Deze stond al een tijdje op mijn verlanglijst, maar als er dan al mist was, was het net niet mooi genoeg of had ik mijn telelens niet bij me.
Ik koester vooral fijne herinneringen (van onschatbare waarde) aan het maken van al deze foto’s.
‘Op een ochtend stond ik oog in oog met een jager. Hij schrok meer van mij dan ik van hem.’
‘Mijn kleren zaten eens onder de mest. Ik heb ze thuis in de container gegooid.’
‘Bij het oversteken van een sloot met net niet genoeg ijs, leverde me dat een nat pak op.’
‘Een ietwat saaie ochtend aan het wad, leverde op de terugweg toch nog een fraaie foto op.‘
Het was het allemaal meer dan dubbel waard.

Taede Smedes

Stel, je hebt een plan. Een prachtige locatie. Tijdens eb op een monumentaal stukje werelderfgoed. De hele week zie je daar al hals rijkend naar uit. Mits het weer goed is, natuurlijk. Je checkt voortdurend de weersverwachting. De weergoden lijken goed gezind. Je raakt meer en meer enthousiast.
Je zet je fotospullen klaar. Je probeert te slapen. Maar dat lukt niet echt. Het is 03:45. De wekker gaat. Het is nog donker. Je zet koffie. Ontbijten doe je in de auto.
Het is 04.30 uur. Je klimt over de zeedijk. Je bent helemaal alleen, je ziet dit: het wad zoals je het nooit weer zult zien. Je loopt door het zuigende slik het wad op. Vol verwondering kijk je om je heen, zo mooi, zo’n schoonheid, de kleuren, de structuren. Je zet je camera neer en je wacht. Je voelt de adrenaline.
Het is windstil. Je ruikt het zilte wad. Je hoort de vogels. Je ziet de vuurtoren van Schiermonnikoog. Je gedachten dwalen weg…
Wolken trekken langzaam voorbij. De rust is intens. De tijd tikt door. Veel te snel eigenlijk.
Het moment breekt aan. De zon komt op. De dag ontwaakt en jij bent daar getuige van. Je drukt op de afstandsbediening en maakt je foto´s. Je weet dat je echt iets moois hebt vastgelegd.
Thuis laat je het aan je zoontje (7) zien, hij kijkt er een poosje naar, en zegt dan, pappa, wat maak je toch mooie foto’s!
De foto wordt groot afgedrukt en gaat onze woonkamer een beetje opluisteren, zodat ik mij iedere dag, in alle rust, nog eventjes kan wanen in een wereld, die mij buitengewoon dierbaar is.

Taede Smedes

Ik rijdt terug van een ochtend fotograferen op de prachtige, in bloei staande, met mist bedekte, heide in Bakkeveen. Ik heb weer een aantal mooie momenten weten vast te leggen waar ik erg blij van word. In de auto zit ik nog stilletjes na te genieten, want zo gaat dat toch? als je ergens van onder de indruk bent? Sommige ochtenden zouden eeuwig mogen duren. Soms fantaseer ik weleens dat de klok eventjes stil kon blijven staan. Dat ene moment net wat langer mogen koesteren. Nog even geen afscheid ervan kunnen of willen nemen. Voor mij was dit absoluut zo’n moment.
Nog vijf minuten en ik ben thuis. Ik ben erg benieuwd naar de foto’s. Er zit vast en zeker iets goeds tussen. Ik mijmer, ik fantaseer, ik…
Ineens zie ik iets bijzonders voor mijn ogen verschijnen. Alsof het magische doek deze ochtend nog één keer speciaal voor mij open wordt getrokken. Snel zet ik de auto langs de kant en stap uit. Onhandig pruts ik mijn filter voor de lens waarna ik zonder statief, op goed geluk, een paar foto’s maak. Wauw, wat een uitzicht!
Thuisgekomen blijken juist deze laatste foto’s bijzonder goed gelukt. Blij! want uiteindelijk wordt deze foto als groot formaat (6 x 3 meter) op fotobehang afgedrukt en mag het de wand sieren van één van de negen rouwkamers van het prachtige ‘Yardenhuis van Goutum’.
(één van de foto’s die ik op de heide in Bakkeveen heb gemaakt is komen te hangen in ‘Yardenhuis van Heerenveen’)
Dat mijn werk wordt gewaardeerd en ergens mag komen te hangen is zeker iets waar ik trots op ben.
Deze specifieke foto komt te hangen in kamer ‘Veldzicht‘ waar mensen op intieme wijze afscheid kunnen nemen van iemand die hen is ontvallen. De kamer is zo ingericht dat het de sfeer uitademt alsof je midden in de natuur tussen de landerijen staat. En hoe bijzonder is het… dat je afscheid mag nemen van iemand die je intens dierbaar was… in een omgeving… die aan de éne kant… rust uitstraalt… maar tegelijk je weet te ontroeren.

Taede Smedes

Iedere foto herbergt zijn eigen verhaal. Dat geldt zeker voor deze foto. Als titel heb ik hem ‘Award Winning Picture gegeven.’ Een titel die zijn naam zeker eer aan doet. Maar daarover straks meer.
Mijn mooiste foto? Die moet ik nog maken! Althans, zo heb ik dat op mijn website vermeld. Of dat lukt, is iedere keer weer opnieuw een uitdaging. In principe is iedere foto op zich al uniek, maar over smaak valt nou eenmaal niet te twisten.
Toen ik deze bewuste ochtend om half vijf over de zeedijk bij Paesens Moddergat klom (je moet inderdaad een heel klein beetje gek zijn) had ik meteen in de gaten dat dit wel eens iets heel bijzonders zou kunnen gaan worden. Eb, en een fraaie lucht in de maak. Goed, je moet nooit te vroeg juichen, maar zeer zeker ook nooit te snel opgeven. In een splitsecond kan een luchtpartij heel even transformeren tot iets fenomenaals.
Hier ontstond een schilderij pal voor mijn ogen. Magisch gewoon.
Eigenlijk zou ik wel als een blind paard heen en weer willen gaan rennen omdat er zoveel composities mogelijk zijn. Maar dat werkt juist averechts. Ik had van tevoren dit beeld voor ogen en heb net zolang gewacht tot voor mij alles klopte. Van dit soort momenten gaat mijn hart toch echt wel iets sneller kloppen.
Nadat ik mijn foto’s had gemaakt ben ik even gaan zitten, even mijn gedachten de vrije loop laten gaan.
Ik heb mijn thermosfles gepakt en een kop koffie gedronken en genoten van de rust op het wad. De beleving daar is met geen pen te beschrijven. De geur, de vogels, het uitzicht, maar misschien wel het meest: het alleen zijn, het bezorgde mij, zoals zo vaak, een kippenvel moment. In de verte zag ik Ameland liggen. De plek waar ik een paar weken later mijn vakantie zou gaan doorbrengen en met vijfhonderd foto’s terug zou komen.
Driekwart jaar later viel deze foto in de prijzen. De derde prijs in een fotowedstrijd, afgedrukt in het splinternieuwe Afsluitdijk Wadden Center waar jaarlijks duizenden bezoekers komen. Een heleboel eer dus, voor mijn ‘Award Winning Picture’.

Dag Taede,
Ik wil je van harte feliciteren, je bent 3^e geworden in de fotowedstrijd! Je foto komt dus te hangen in het Afsluitdijk Wadden Center.

Ik baan mij een weg door het hoge riet. Een pad is er hier niet. Wel een bataljon steekvliegen en een hoop ongedierte, in een drassig, onbegaanbaar stuk veengrond. Een waadpak zou hier uitkomst bieden, maar helaas heb ik die niet, dus dan maar natte voeten, misschien wel als straf! omdat ik hier officieel niet mag komen. Maar volgens mij gebeuren er wel ergere dingen in de wereld waar je je druk om kan en zou moeten maken.
Het is een heerlijke zwoele zomeravond in het begin van juni. Er staat een zacht briesje. Ik ben hier overigens al voor de derde keer binnen een tijdsbestek van twee maanden. Driemaal is scheepsrecht is ditmaal mijn motto.
Voor een specifieke opdracht bij dit meertje plaats ik mijn statief tussen het riet aan de waterkant. Vlak naast mij springt een ree weg en talloze vogeltjes en libellen houden mij gezelschap op deze haast perfecte zomeravond. Het is ruim een uur voordat de zon ondergaat wanneer ik gezelschap krijg. Familie zwaan heeft mij ogenschijnlijk in het vizier gekregen. Net als de twee voorafgaande keren komen ze mijn richting op zwemmen. Eentje, ik vermoed het mannetje, blaast voortdurend en slaat zijn vleugels op. Ik ben geen Ruben Smit, maar ik vermoed dat ik ongevraagd hun territorium ben binnengedrongen. Na een half uurtje houden ze het voor gezien en keren ze terug naar hun nest. Terwijl de zon langzaam ondergaat, drijven wolkjes over en maak ik gebruik van een langere sluitertijd, welke als het ware de beweging van het riet en de wolken laat zien.
Van de drie bezoekjes aan dit meertje leverde de laatste het uiteindelijke resultaat op.
Een prachtig kleurenpalet van een adembenemend mooi stukje natuur. Wederom een avond om nooit weer te vergeten!

Taede Smedes

Ik lig plat op mijn buik in mijn regenpak tussen de bladeren in het bos. De geur van modder en verrotte bladeren is als honing voor mijn ziel. Heerlijk!
Ik heb geen kantelbaar scherm, dus er zit niet veel anders op dan op deze manier, languit op de grond te gaan liggen.
Het is volop herfst, genieten geblazen dus. Vandaag ben ik op paddenstoelenjacht. Ik heb een rugzak met eten en drinken mee, want vervelen zal ik mij de komende uren in geen geval.
Ik heb mijn 85mm macrolens op mijn camera geschroefd waarmee je fascinerende miniatuurlandschapjes kunt creëren. Jammer dat ze niet het hele jaar door te vinden zijn. Ach, ieder seizoen heeft zo zijn charmes. Het leuke aan deze vorm van fotografie is dat je onder alle weersomstandigheden mooie beelden kunt maken, dit in tegenstelling tot de landschappen waar ik mij de rest van het jaar grotendeels mee bezig houdt, waarbij de weersomstandigheden uiteindelijk de foto moeten maken naar dat wat je zelf in gedachten had.
Om het desbetreffende paddenstoeltje leuk op de foto te krijgen heb ik mijn camera een beetje ingegraven. Hier en daar haal ik dan nog een blaadje weg of voeg ik er juist eentje aan toe om een achtergrond te creëren waarvan ik denk dat die de juiste sfeer bij het paddenstoeltje uitademt.
Voorbijgangers die mij wel eens zien liggen hebben de neiging om nogal eens te schrikken. Ook als ik terugloop naar de auto trek ik de nodige aandacht omdat ik dan vaak onder de modder zit. Onlangs dacht een klein jongetje, dat met zijn vader en moeder langsliep, dat er een ‘dood lijk‘ lag. Maar toen dat zogenaamde dode lijk riep dat dat wel meeviel, kwam hij kijken wat ik dan wel niet allemaal uitspookte. Hij bekeek mij van top tot teen en vond het fascinerend!

Taede Smedes

Zondagochtend, vijf uur. Het is min of meer mijn bedoeling om eens uit te gaan slapen. Maar het bloed kruipt nou eenmaal….
Eenmaal wakker pak ik mijn telefoon en check de weer app. Ideale omstandigheden voor mist. Opstaan dus. In de drie jaar dat ik nu fotografeer, ben ik een fervent liefhebber geworden van mist, en dan met name grondmist. Het heeft iets mysterieus en bovendien heeft het een enorme meerwaarde voor een foto.
Snel werk ik een kom yoghurt met muesli naar binnen, gris mijn tas met fotopullen uit de hoek, doe mijn laarzen aan en op pad maar.
Ik zorg er altijd voor dat mijn fototas op dezelfde plek klaar staat met genoeg geheugen kaartjes, volle batterijen en alle filters erin. Het zal me niet nog eens gebeuren dat ik ergens in het veld sta en er geen memory kaartje in mijn camera zit of mijn filters thuis heb laten liggen.
Bij de ingang van het park ‘De Alde Feanen’ zie ik de mist als een fluwelen deken over de eeuwenoude veengrond liggen.
De locatie die ik in gedachten heb, is een plek waar ik officieel niet mag komen. ‘Verboden toegang’ staat er op het bordje. Honderd meter verderop staat een hek naast een sloot vanwaar achter straks de zon op zal komen.
Het is bladstil. Ik adem de frisse ochtendlucht in. Mijn kleren worden langzaam natter van de nevel.
Terwijl ik sta te genieten van al het moois om me heen, moet ik denken aan de slogan welke ik op mijn website gebruik: ‘On Earth There Is No Heaven, But There Are Pieces Of It’ En dit is zeker een piepklein stukje er van. Voor een moment even geen aandacht voor geweld, honger, en al het verdriet in deze wereld.
Maar, eventjes, heel eventjes, is de wereld omgetoverd in een adembenemend buitengewoon mooi sprookje.

Taede Smedes

Voor mij strekt de Noordzee zich als een onmetelijke weidse vlakte uit. De golven, de fenomenale luchtenpartijen, de door de wind ontstane structuren in het zand; het is alsof de tijd hier geen vat heeft op de elementen en alles gewoonweg z’n gangetje gaat. Kort samengevat: een heel klein stukje Hof van Eden.
Maar schijn bedriegt. Voor mij kruipt een gewonde zeehond het strand op. Het diertje is duidelijk in paniek. Al snel ontfermen enkele mensen zich over kleine ‘Seabert’.
Even later rijdt er een politiejeep het strand op. Twee agenten stappen uit en vangen het uitgeputte diertje met een net. Hoe het uiteindelijk afloopt ontgaat mij want een moeder met haar dochter komen bij mij staan. We raken met elkaar in gesprek. Ze zijn hier om de verjaardag van Tom, hun geliefde man en trotse vader, te gedenken. Deze week zou hij 43 jaar oud zijn geworden ware het niet dat hij een paar maanden terug zomaar uit het leven is gestapt. Plotseling! Het was niet te bevatten. We zijn met zoveel vragen achtergebleven, zelfs geen afscheidsbrief. We zijn door een hel gegaan.
Ik schrik. Ik ben onlangs zelf net 43 geworden en ben vader van twee kinderen.
Op mijn vraag waarom ze me dit vertellen: Tom deed ook aan fotografie. Hij fotografeerde voornamelijk Urban. Ameland was hun ‘place to be’. Vandaar hun soort van bedevaart.
Goh, misschien zijn we elkaar vorige zomer in een onbewust moment wel eens tegengekomen. Wie weet hebben we naast elkaar gezeten op een terrasje.
Ik stel voor dat ik een foto van hun maak en naar hun opstuur als soort van herinnering.
Ik zie tranen.
Ik zucht en word stil.

Taede Smedes

Het is vandaag 18 augustus. Ik ben op weg naar Bakkeveen, op zoek naar weer nieuwe mooie plaatjes. Ik wil wat op de heide gaan struinen die momenteel weer prachtig in bloei staat. Ik heb foto’s van professionals gezien waar ik stiekem jaloers op ben, maar die me inspireren om ook zoiets uit te gaan proberen. Het meest leer ik door goed naar andere fotografen te kijken en er mijn voordeel mee te doen.
Ik parkeer mijn auto aan de bosrand en snuif de heerlijke ochtendgeuren van het bos op. Wow, dit is echt magnifiek. Volgens het woordenboek heeft magnifiek de volgende betekenissen: betoverend, fantastisch, geweldig, grandioos, lustrijk, prachtig, schitterend, verrukkelijk. En zo ervaar ik het ook. Al mijn zintuigen worden geprikkeld.
Door het schemerige bospad loop ik naar de open heide. Af en toe hoor ik een koekoek, verder is het stil.
Vanuit het oosten toont de lucht haar onbeschrijfelijk mooie zachte oranje gloed. Met hier en daar een vleugje mist weet ik diep van binnen; hier is iets moois in de maak.
Composities liggen hier voor het oprapen, ik moet mezelf dan ook beheersen om niet te gehaast te werk te gaan.
Ik sta midden op de paarse heide en proef de zoete geur van de natuur die aan het ontwaken is. Om me heen hoor ik het getjilp van sprinkhanen.
Dan gebeurt het, de zon klimt verder omhoog en zonnestralen breken door de takken van een boom waar ik recht op af loop. Het is adembenemend mooi. Alles lijkt te kloppen. Ik ben sprakeloos.

Taede Smedes

Tijdens mijn vakantie op Ameland ging ik vrijwel iedere ochtend naar de zee voor het zien en meemaken van de zonsopkomst. Dat betekende echter wel dat ik om half vijf moest opstaan. Menigeen verklaarde me voor gek. Terwijl de hele camping in diepe rust was, haastte ik mij naar het strand. Meestal ging ik naar Ballum. Er is daar een zandplaat die voortdurend in beweging is. De situatie is er iedere keer net weer even iets anders dan de keer ervoor, zodat het er niet snel verveeld.
Ik heb geluk. Het is laag water, ik wil proberen tot  aan de kustlijn te komen.
Het is er stil, rustig, vredig, het heeft bijna iets mysterieus. Ik kijk om me heen en aanschouw de natuur in al haar puurheid. Ik hoor het bruisen van de zee, ik ruik en proef het zout als ik door de branding loopt.
Het is hier adembenemend mooi. Alleen al die prachtige kleuren die ontstaan in de lucht, het is om stil van te worden.
Door de grillige zandvormen die door eb en vloed zijn ontstaan lijkt het net een maanlandschap waar ik me begeef.
De talloze geultjes waar ik overheen moet zien te springen om bij de zee te komen zijn soms net iets te breed waardoor ik tot mijn knieën door het zilte water heen moet. Ik kan mij ergere dingen voorstellen. Alles voor die ene mooie foto.
Ik kom niemand tegen. Ik ben even helemaal alleen op de wereld. En het is net alsof de tijd even stilstaat.

Taede Smedes

Het is half zes, het alarm op mijn telefoon gaat. Zachtjes sluip ik uit bed, ik schiet in mijn kleren en werk snel een kop koffie naar binnen. Nog geen vijf minuten later rijdt ik weg, op weg naar de locatie die ik in gedachte heb.
Er is mist voorspeld, dus dat is alvast een goed vooruitzicht.
Ik ga meestal ’s ochtends op pad om foto’s te maken. Het is gewoon iedere keer weer opnieuw een beleving om de natuur te zien ontwaken.
Onderweg zie ik inderdaad de voorspelde mist als flarden over het veld heen liggen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Mist heeft altijd iets magisch.
Eenmaal op de locatie blijkt daar van mist geen sprake te zijn.
Ik twijfel. Hier blijven en hopen op wat misschien nog zou kunnen gaan komen, of terug gaan, naar daar waar wel mist is.
Het wordt terug!
Ik rijd wat kris kras over weggetjes tussen landerijen door. De zon is al aan het opkomen. De lucht kleurt prachtig mooi oranje.
Ineens zie ik het. Ik rem, zet mijn auto stil, midden op de weg, doe de alarmlichten aan en stap uit. Ik pruts gauw de camera op het statief, het filter er voor en I’m ready to shoot!
Het gaat mij om de beleving die ik bij een foto heb. Stress bestaat op zo’n moment niet.
Alleen puur genieten!

Taede Smedes