Zondagochtend, vijf uur. Het is min of meer mijn bedoeling om eens uit te gaan slapen. Maar het bloed kruipt nou eenmaal….
Eenmaal wakker pak ik mijn telefoon en check de weer app. Ideale omstandigheden voor mist. Opstaan dus. In de drie jaar dat ik nu fotografeer, ben ik een fervent liefhebber geworden van mist, en dan met name grondmist. Het heeft iets mysterieus en bovendien heeft het een enorme meerwaarde voor een foto.
Snel werk ik een kom yoghurt met muesli naar binnen, gris mijn tas met fotopullen uit de hoek, doe mijn laarzen aan en op pad maar.
Ik zorg er altijd voor dat mijn fototas op dezelfde plek klaar staat met genoeg geheugen kaartjes, volle batterijen en alle filters erin. Het zal me niet nog eens gebeuren dat ik ergens in het veld sta en er geen memory kaartje in mijn camera zit of mijn filters thuis heb laten liggen.
Bij de ingang van het park ‘De Alde Feanen’ zie ik de mist als een fluwelen deken over de eeuwenoude veengrond liggen.
De locatie die ik in gedachten heb, is een plek waar ik officieel niet mag komen. ‘Verboden toegang’ staat er op het bordje. Honderd meter verderop staat een hek naast een sloot vanwaar achter straks de zon op zal komen.
Het is bladstil. Ik adem de frisse ochtendlucht in. Mijn kleren worden langzaam natter van de nevel.
Terwijl ik sta te genieten van al het moois om me heen, moet ik denken aan de slogan welke ik op mijn website gebruik: ‘On Earth There Is No Heaven, But There Are Pieces Of It’ En dit is zeker een piepklein stukje er van. Voor een moment even geen aandacht voor geweld, honger, en al het verdriet in deze wereld.
Maar, eventjes, heel eventjes, is de wereld omgetoverd in een adembenemend buitengewoon mooi sprookje.

Taede Smedes